பூராயம்

2002 பெப்ரவரி 22 ஆம் நாள் தமிழீழ தேசியத்தலைவர் வே.பிரபாகரனுக்கும் அந்நேர சிறிலங்காப்பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவுக்கும் இடையில் கைச்சாத்தான் புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தத்தின் ஐந்தாம் ஆண்டு நிறைவு நேற்று.
இதையொட்டி விடுதலைப்புலிகளால் வெளியிடப்பட்ட அறிக்கையின் ஆங்கில வடிவம் இங்குத் தரப்படுகிறது.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ceasefire Agreement completes its fifth year

On February 22, 2002, the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) and the Government of Sri Lanka (GOSL), entered into the Ceasefire Agreement (CFA) with facilitation by the Royal Norwegian Government. Five years have passed since the signing of this historic agreement by the leader of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), Vellupillai Pirapaharan, and the then Prime Minister of Sri Lanka, Ranil Wickremasinghe. Even though today it exists only on paper, it remains a unique document in the search for an end to the national conflict in the island Sri Lanka. Unprecedented in peace efforts in the island, the CFA was formulated with the full support of the international community, transcended the parameters of Sri Lanka’s majoritarian constitution created by the Sinhala people for the Sinhala people which had effectively marginalized the other communities in the island. It recognized Tamil Eelam’s de facto existence, with its unique characteristics: a distinct population; a government comprising a defense force, a police force, a judiciary, a civil administration and other institutions for effective governance of a people, and capability of entering into agreements with other governments with a line of control reflecting the ground reality of the existence of the Tamil homeland demarcated with recognized borders. The CFA recognized the balance of power between the GOSL and the LTTE and was premised on this balance of power.

Since the island gained independence from British colonial rule, the Tamil nation has been subjected to chauvinistic and oppressive rule by successive Sinhala governments. For the first three decades after independence, the Tamil nation’s non-violent resistance to this oppression was met by state violence. Thus, the Tamils’ peaceful struggle was transformed into armed struggle. In all that time, leaders and representatives of the Tamil nation held numerous talks and even signed agreements and pacts with successive Sri Lankan governments. Due to the lack of a balance of power between the two sides and the absence of international participation, all such negotiations failed and the successive Sri Lankan governments unilaterally abrogated all agreements reached. Repeatedly the Tamil people were victims of state deception and duplicity.

It was in the context of the bitter history that the CFA came into being in 2002 with Norwegian facilitation. It was the strong support shown by the international community for this peace effort that gave the confidence to the Tamils in this process. But the international community’s unhelpful engagement in the peace effort has had the effect of encouraging the Sri Lankan state to pursue a military solution to the national question. The international community’s unwillingness to take concrete measures and exert pressure on the Sri Lankan government to abandon its aggression in its pursuit of the military option has contributed to rendering the CFA defunct.

Despite serious and provocative breaches by the Sri Lankan armed forces, the LTTE has exercised considerable patience. During this period of ceasefire, we lost hundreds of our cadres to Sri Lankan military attacks. Throughout the Tamil homeland and in the other parts of the island, civilians, including elected Tamil Parliamentarians, Tamil journalists, Members of Tamil intelligentsia and community activists, are being murdered and have disappeared due to the activities of the State armed forces and state-backed paramilitary forces. In spite of this ground reality, the international community chose to unfairly take punitive measures against the LTTE, seriously undermining the LTTE’s status as an equal party in the negotiation process and thereby weakening the peace process itself. This international bias against the LTTE further strengthened the government’s intransigence and encouraged it to adopt even more hard line positions. The international community’s failure to take concrete action against the Sri Lankan state to stop serious breaches of the CFA or its widespread and systematic human rights violations has contributed to war like conditions in the Tamil homeland.

The failure of the peace process despite the international participation deeply frustrated the Tamil people. To their bitter disappointment, the CFA and the internationally facilitated peace process have, as in all previous peace efforts, failed again. Against this backdrop, over the past five years, the LTTE, heeding the requests of the international community to be patient and flexible, has remained restrained while repeatedly calling for the full implementation of the CFA. Six years ago, in December 2000, the LTTE declared a unilateral ceasefire. It was rejected by the state and the war continued. Five years ago, in December 2001, the LTTE again declared a unilateral ceasefire, which paved the way for the CFA after concerted efforts by the Royal Norwegian government.

The CFA’s overarching purpose was to end the hostilities between the LTTE and the GOSL and to create a conducive atmosphere for peace negotiations by bringing about conditions of normalcy in the war-ravaged Tamil homeland. In every round of the peace talks we emphasized the urgent humanitarian needs of the Tamil people due to three decades of devastating war. We also repeatedly pointed out that the prevailing environment of military occupation and harassment was not conducive to holding talks on resolving the national conflict.

After the CFA came into being, the LTTE participated in several rounds of talks with sincerity and total dedication. In these talks, we urged the GOSL to implement the CFA fully and to jointly take steps to alleviate the humanitarian crisis in the Tamil homeland. It was pointed out, that improving the living conditions of the Tamil people and building confidence and trust should precede discussions on political issues. The CFA requires both parties to the conflict to take necessary steps towards normalizing the lives of people in the Tamil homeland. However, GOSL has failed to comply with these provisions and indeed taken actions to make the situation worse. It continues to occupy the civilians’ homes, schools, and places of worship, denying hundreds of thousands of people the right to return to their homes. These are not only the violations of the CFA but also violations of international humanitarian and human right laws. At each round we raised the issue of a lack of normalcy in the Tamil homeland. The GOSL failed to live up to its pledge at the negotiating table by delaying the implementation and ignoring its obligations. Meanwhile there was no improvement in the humanitarian crisis of the Tamil people, but rather got worse.

Contribution to the deterioration of the situation was the continued support extended by GOSL to paramilitary groups. Article 1.8 of the CFA required GOSL to disarm all paramilitary groups within a specified period of the ceasefire coming into effect. The existence of paramilitary groups and they operating with the support and sponsorship of the Sri Lankan Government, have repeatedly been confirmed by the Sri Lanka Monitoring Mission (SLMM) and, recently, by several other sources, including reports issued last year by the US State Department. The UN Special Representative Alan Rock has also pointed out the collaboration between the state armed forces and paramilitary groups, even citing evidence of the former forcibly recruiting children as combatants for the latter.

From 2002 to 2006, we were engaged in eight sessions of direct talks with the Sri Lankan state under the facilitation of the Royal Norwegian government. In order to address the significant humanitarian crisis of the people in the Tamil homeland, several proposals were put forward and administrative structures were suggested during the early peace talks. All these proposals were later rejected or abrogated by the GOSL. The initial request was for the establishment of an interim administration for the Northeast and it was rejected by GOSL, which cited Sri Lanka’s majoritarian constitution. Subsequently, a purely humanitarian joint structure SIHRN (Subcommittee on Immediate Humanitarian and Rehabilitation in the NorthEast) was created, but was bureaucratically rendered dysfunctional by the GOSL.

Following the failure of the SIHRN, the LTTE submitted a proposal for the Interim Self Governing Authority (ISGA) to the Sri Lankan government in order to resolve the urgent humanitarian needs of our people and take the peace process forward. Unwilling to initiate peace talks based on the ISGA the then President, Chandrika Kumaratunga, dissolved the Parliament. In the subsequent parliamentary election, Tamil people overwhelmingly voted for 22 candidates from the Tamil homeland, who, accepting the LTTE as the authentic representatives of the Tamil nation, contested the election seeking a popular mandate for ISGA. Denying the democratic will of the Tamil people, the newly elected Sri Lankan government also refused to hold talks on ISGA.

Against this backdrop, the island suffered national calamity of unimaginable proportion when a Tsunami struck in December 2004. The majority of the victims were people in the Tamil homeland who had already endured the ravages of war. Thousands of Tamil people died and many more lost their homes and all their possession and they were internally displaced. With no assistance forthcoming from the Sri Lankan state, the LTTE’s military and civilian structures faced up to this humanitarian tragedy with the assistance of international and local NGOs, addressing the immediate evacuation and rehabilitation needs. Six months after the tsunami, with the facilitation of Norway and the insistence of international donor agencies, the LTTE signed an agreement with GOSL to share aid: the Post Tsunami Operational Management Structure (PTOMS). Yet, to the utter dismay of the Tamil people, the GOSL later nullified this purely humanitarian structure, again citing the Sri Lankan constitution. The international community, rather than providing an alternative framework to address the needs of the tsunami victims, simply walked away, leaving the Tamil tsunami victims in a dire situation.

It was in this context that the current Sri Lankan President, Mahinda Rajapakse, assumed power in 2005. Immediately after his term in office began, the shadow war being waged against the LTTE and the Tamil people by Sri Lankan military intelligence wing using the paramilitary groups intensified. A dark phase has begun to unravel in the Tamil homeland; people are being terrorized by cold-blooded killings and ‘disappearances.’ Tamil parliamentarians who spoke out against the gross human rights violations of Sri Lankan armed forces were assassinated. Community representatives, journalists, students, academics, human rights activists are being murdered and ‘disappeared’. In all parts of the Tamil homeland under Sri Lankan military occupation, all sense of normalcy has disappeared in a reign of military terror.

The situation in the Tamil homeland is deteriorating rapidly and the humanitarian and human rights crises are deepening. People in the Tamil homeland are living in traumatic conditions. The continuing bombardments of densely populated civilian areas, including homes, hospitals and schools, are a violation of the Geneva Conventions 4, Article 147 and are thus war crimes. The Sri Lankan military has conducted unprovoked offensives against our forces and occupied our areas in violation of Article 1.3 of the CFA. Even under such grave circumstances we refrained from launching offensive operations and kept ourselves in defensive positions.

Amid this deteriorating situation in the Tamil homeland, in early 2006, talks were held in Geneva concerning the full implementation of the CFA. At the talks, the GOSL promised to implement the CFA and disarm its paramilitary groups. Instead the Sri Lankan military and the paramilitaries intensified the killing of civilians and stepped up their terror campaign. Although a party to the International Convention on Civil and Political Rights (ICCPR), the GOSL refuses to carry out independent, impartial and effective investigations into the killings and disappearances, despite pleas by former UN Secretary General Kofi Anan, and the UN High Commissioner for Human Rights, Louis Arbor who condemned these crimes. Amnesty International report of the Allaipiddy massacre in May 2006 cited credible evidence that the Sri Lankan navy was responsible. The continued failure of the international community, despite the volume of independently gathered evidence, to take effective steps to curb the state’s abuses, is turning the Tamil homeland into an Asian Darfur.

While crimes against humanity are taking place in the Tamil Nation, the LTTE, with immense patience, repeatedly reiterated the need for full implementation of the CFA. At this critical juncture, we accepted the international community’s request and participated in a second round of talks with the GOSL in October 2006 under the auspices of the Royal Norwegian Government and hosted by Government of Switzerland. In this second round of talks in Geneva, we demonstrated utmost flexibility and in agreeing to hold talks on the core issues even while the humanitarian crisis of the Tamil people have not been improved.

We pointed out the suffering of the people and humanitarian crisis in Jaffna caused by the closure of A-9 highway, the only land route linking the peninsula with the rest of the island. The LTTE pointed out the closure of A-9 had set up a new ‘Berlin Wall’ behind which approximately 600,000 Tamil people were under the occupation of 60,000 Sri Lankan troops. The Sri Lankan government’s adamant refusal to open the A9 highway under any circumstances led to the failure of the talks. The closure of the A9 is a standing breach of Clause 2.10 of the CFA. The deliberate withholding of food and medicine from the civilian population is also a grave breach of article 147 and also violates articles 55 and 59-63 of Geneva Convention IV.

At the talks the GOSL while refusing to discuss humanitarian plight of the Tamil people, it insisted on discussing the core issues relating to the national question. However when it was asked for its proposal, there was none, claiming that it had only recently signed the Memorandum of Understanding (MOU) between the two main parties in Colombo which it described as a “significant step” to find consensus in southern Sri Lanka. Today this much touted MOU has achieved nothing having been undermined by the GOSL itself.

Today the CFA completes its fifth year in existence. Article 2 of the CFA contains specific provisions barring the harassment of civilians and requiring civilian areas such as residential homes, schools, places of worship and public buildings returned to the people with the objective of normalizing the situation in the Tamil homeland. Yet, at present the Sri Lankan military occupies a third of the residential areas, leaving more than 300,000 people to suffer in IDP camps. This action breaches Article 46 of paragraph 2 of the Hague Convention on Land Warfare, which is considered the customary international law, prohibiting confiscation of private property. Guidance can also be drawn from article 17 of the second Additional Protocol II to the Geneva Convention, which prohibits the forcible movement of civilians. Moreover, in the current international context, no peace agreements whether it be in Kosovo, or Bosnia, or Brundi, or Georgia, or Macedonia deny the right to return of the people in the pretext of military security.

The worsening of the humanitarian and the human rights conditions despite the 5 years of the CFA has pushed the Tamil people to the brink. In these five years more than 1500 civilians have been killed and over 500 ‘disappeared’ and approximately 300,000 people still live in the IDP camps and welfare centres. Another 210,000 people were displaced in Sri Lankan military operations last year.

In this backdrop, only a neutral and constructive role by the international community can contribute to a just and lasting peace. Any involvement that is partial and attempts to marginalize or weaken one side will only lead to an irreversible process of deterioration. The parity of status and balance of forces between conflict parties in a negotiation process is essential for the survival of a peace agreement. In the case of CFA between the LTTE and GOSL, the need to maintain parity of status and balance of power was later ignored, leading to the CFA being undermined and, thereby, resulting in the disruption of the peace talks. Canada and the European Union, at the behest of the Sri Lankan Government, declared the LTTE, which was participating in the peace process as the authentic representative of the Tamil nation, as a terrorist outfit. These actions served to undermined the peace process, encouraging the Sri Lankan Government to take a hard line approach and to escalate its military offensives. Human rights violations on an unprecedented scale and military assaults and occupation have rendered the CFA meaningless.

The landslide victory of the Tamil National Alliance party, which contested the 2004 general election on the platform that LTTE was the sole representative of the Tamil nation, clearly demonstrated the democratic will of the Tamil people. The LTTE is a national liberation movement, which has a long history of struggle for the Tamil people’s right to self- determination. The will of the Tamil people is to determine their own political future. In contrast to current international practice with respect to national conflicts in other parts of the world, the international community’s insistence on a solution that does not infringe on the territorial integrity and sovereignty of Sri Lanka is deeply frustrating for the Tamil people. The denial of the Tamil people’s will is itself a breach of the law of self-determination. The international community has not rejected, for example, the South Sudan Machkos Protocol facilitated by US, UK, Norway and Italy on the basis it is affecting the sovereignty of Sudan.

Nor has the international community questioned the Serbia-Montenegro agreement and the recent proposal on the future of Kosovo on the basis these contravene Serbian sovereignty. The Papua New Guinea- Bougainville Agreement that was not opposed by the international community on the basis of safeguarding territorial integrity and sovereignty. In all these cases the peoples concerned have exercised their right to self-determination and sovereignty.

The marginalisation of the 2002 CFA, which would have been a step towards just peace, has destroyed the confidence of the Tamil people and their expectations regarding future peace efforts. The Sri Lankan government’s ongoing war of aggression, aimed at the subjugation of the Tamil people under the guise of ‘war on Terrorism’, will add to the bloodstained pages of the island’s history. It has also compelled the Tamil people to resume their freedom struggle to realize their right to self - determination and to achieve statehood.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

நன்றி: Tamilnet.com

Labels: அரசியற் கட்டுரை, ஈழ அரசியல், வரலாறு

பனங்காட்டு நரி சலசலப்புக்கு அஞ்சாது எண்டு பதிவு வந்திருக்கு.
நரி, நரியாகவே இருந்துவிடுவது நல்லதுதான்.
நரி புலிவேஷம் போடுறது உண்மையான புலிகளுக்கு ஆபத்து.

வன்னியனுக்குத் தமிழ் வாசிக்கத் தெரியாதா எண்ட சொறிக்கேள்வி வேறு கேட்டிருக்கிறார்.
யாருக்குத் தமிழ் வாசிக்கத் தெரியாது?
"உணர்வுகள், தான் கேள்விப்பட்டவற்றைத் திரும்பத் திரும்ப உண்மைபோலச் சொல்கிறார்" என்றுதான் முன்னர் இட்ட பதிவில் எழுதியிருந்தேன். அதைக்கூட விளங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை.இவருக்கு இவைபற்றி நேரில் ஏதும் தெரியாதென்பது நான் ஏற்கனவே விளங்கிக்கொண்ட விடயம்.
பெயரிலி தன் பின்னூட்டத்தில் என்ன எழுதினார் என்பதையே விளங்க முடியாமல், பதிவுபோட்டவர் என்னைப்பார்த்துக் கேட்கிறார் இக்கேள்வி.

முதலில் அவரின் பொய்களை மறுத்து எழுதிய கருத்துக்களுக்கு எந்தப்பதிலுமே அவரால் வைக்கப்படவில்லை. வைக்கவும் முடியாது. போகிற போக்கில் பிரபாகரன் அப்படி, புலிகள் இப்படி என்று பொய் சொல்லிவிட்டுப் போவதைத்தவிர அவரால் எதையும் எதிர்கொள்ள முடியாது. தான் சொன்ன தவறென்று ஏற்றுக்கொள்ளும் பக்குவமும் இல்லை.
பிரபாகரன் வீட்டு நாய்க்கு இவரைப்பற்றித் தெரியும் என்பதன்மூலம் என்ன சொல்ல வருகிறார்?
அல்லது அந்த நாய்கூட தன் எதிராளிகளின் கூற்றை நம்பாது என்பதன்மூலம் என்ன சொல்ல வருகிறார்?
(மேற்குறிப்பிட்ட இருகேள்விகளையும் சேர்த்து வாசிக்கவும். பிறகு வன்னியனுக்குத் தமிழ்தெரியாது எண்டு இன்னொருக்காச் சொல்லக்கூடாது.)
தான் சொல்வதெல்லாம் உண்மை என்பதையா?

புலிகள் இயக்கத்தில் மதங்கள் கையாளப்படும் விதம்பற்றி இவ்வளவு எழுதியபின்னும் அதைப்பற்றி ஒரு பேச்சில்லை, ஆனால் மதம் இன்னும் முக்கியமாகவே இருக்கிறது என்று திரும்பவும் சொல்லிவிட்டுப் போகிறார்.

தனக்குத்தானே பின்னூட்டமிடுவது யாரென்று இங்கு எல்லோருக்கும் தெரியும். அதைவிட்டுவிடுவோம்.
அவரைப்போல இல்லாமல் நாங்கள் எல்லாப் பின்னூட்டங்களையும் வெளிய விடுறம் எண்டதுதான் அவருக்குப் பிரச்சினைபோல.
பெயரிலியின் பெயரிணைப்பு எந்தவலைப்பதிவுக்கும் இட்டுச்செல்லவில்லையென்றால் அவர் போலி, ஆனால் ஆரூரானுக்கு ஆதரவாக கும்மாங்குத்து குத்துபவர்களும் அப்படியே இருந்தாற்கூட அவர்களைக்குறித்து எக்கருத்துமில்லை.

நான் அவரின் பதிவிலே ஒரு பின்னூட்டமி்ட்டது உண்மை. 'நான் உங்களுக்கு மறுப்புப்பதிவொன்று இட்டுள்ளேன்' என்ற விவரத்தை ஒரு பின்னூட்டமாக அங்கு இட்டேன். அதை வலைப்பதிவுலகில் ஒரு நடைமுறையும்கூட. ஆனால் இந்தப் பதிவருக்கு அது வேறுமாதிரித்தெரிகிறது.
தனது பதிவிலிருந்து என்பதிவுக்கு ஆட்களை வரவைக்கவே நான் அந்தப்பின்னூட்டத்தை இட்டேனாம். தான் அதை வெளியிட மாட்டாராம்.
இவரது கதைப்படியே இருந்தாலும்கூட, தனது பதிவுக்கு மறுப்புப்பதிவொன்று இடப்பட்டுள்ளதென்பதையே மற்றவர்களுக்குத் தெரியக்கூடாதென்று மறைக்க முற்படும் இந்த மனநோயாளியைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறதா?

நான் பதிவுபோட்ட காரணமே அவர் தனக்குப் பாதகமாக வரும் பின்னூட்டங்களை வெளியிடுவதில்லை என்பதால்தான்.
கருத்துலக பாசிசத்தை நடத்திக்கொண்டு பெரிய கருத்துக்களம் நடத்துகிறாராம்.

இப்போது நிதர்சனத்தை புலியாதரவு என்றுவேறு அடுத்த கோமாளித்தனம் செய்ய முற்பட்டுள்ளார். நிதர்சனத்தை எதிர்ப்பவர்கள் புலியெதிர்ப்பாளர்கள் என்கிறார். நிதர்சன ஆதரவிலேயே தெரிகிறது இவர் எவ்வளவு பெரிய மனநோய் பிடித்தவர் என்று. நிதர்சன ஆதரவுப்புத்தியோடே இயங்கும் இவரிடம் வேறெதை எதிர்பார்க்க முடியும்?
நிபந்தனையின்றி நிதர்சனத்தை எதிர்ப்பவர்களின் நானுமொருவன்.
எங்களை புலியெதிர்ப்பாளராக்கிவிட்டு இந்தக் கோமாளிதான் புலியாதரவாகிவிட்டார்.

தனது பழைய பதிவுகளை வாசித்தால் தன்னைப் புரிந்துகொள்ளலாம். ஆம் வாசித்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறோம். பார்ப்பனீயத்தை காரசாரமாக எதிர்த்து எழுதிக்கொண்டிருதபோது எப்படி இடையில் தடம் மாறியது, பின் பார்ப்பனீயத்தை ஆதரிக்கவேண்டியதே ஈழத்தமிழர்களின் புத்திசாலித்தனமான நடவடிக்கை என்று எழுதுமளவுக்குப் போனது, இடையில் கிடைத்த இந்திய இந்துத்துவவாக்களின் ஏகோபித்த ஆதரவு, இன்று உணர்வுகள் என்ற வலைப்பதிவு இருக்கும் அரசியல் நிலை என்ன என்பவற்றைத் தெளிவாகவே பார்த்துக்கொண்டு வருகிறோம்.
ஆனால் ஆரூரான் மட்டும் பழையவற்றைத் தேட மாட்டாராம். வன்னியனைத் தேடுறதை விடுவம். பெயரிலி இவ்வளவு காலமும் என்ன எழுதினார், ஆறுமுகநாவலருக்காக அவர் இந்தியத் தனத்தோடு எவ்வளவு சண்டைபிடித்தார், ஈழத்தேசியத்தில் பெயரிலியின் நிலையென்ன என்பவற்றை அறியாமல் - அறிந்துகொள்ள விருப்பின்றி துரோகிப்பட்டம் கொடுக்கும்போது இந்த ஆராயும் தன்மை எங்குப்போனது? நிதர்சனப் புத்தியின் தொடர்ச்சிதானே?

முதலில் கருத்துச்சொன்னவர்களைக் குறிப்பிட்டு பதிவெழுதிறது நல்லது. அவரின்ர கடசிப்பதிவில சொல்லியிருக்கிறதுகள் ஏதோ பொத்தாம்பொதுவாச் சொல்லப்படுது. அதில சொல்லியிருக்கிற கருத்துக்கள் பல எனக்குரியதில்லை. ஆனா ஏதோ வன்னியனுக்குரிய மாதிரி எழுதப்பட்டிருக்கு. அவர் விமர்சிக்கிற கருத்துக்களை யார்யார் எழுதினார்கள் என்பதைத் தனித்தனியக் குறிப்பிட்டு விமர்சித்தால் நன்று. அதுவொரு ஒழுங்குமுறை.

பின்னூட்டங்களை மறுப்பது பதிவரின் உரிமையாம். அதை யாரும் கேள்விகேட்க முடியாதாம்.
ஐயா ராசா, அது உங்கள் உரிமைதான். நீங்கள் ஏதோ உங்கட வீட்டுப்பிரச்சினை பற்றிக் கதைச்சு நாங்கள் வந்து சும்மா உங்களோட தேவையில்லாமல் தனகிக்கொண்டிருக்கிறோம் எண்டோ நினைக்கிறியள்?
ஈழத்தவரின் அரசியல் பிரச்சினை இது. நீங்கள்மட்டும்தான் ஈழத்தவர் எண்டில்லை. நாங்களும்தான். நாங்கள் மட்டும்தான் எண்டில்லை. நீரும்தான்.
நீர் ஈழுத்தவர் சார்பா ஒரு கருத்துச் சொன்னால் - அதுவும் ஈழத்தவரின் கருத்து இதுதான் எண்டு நீர் அடிச்சுச் சொல்லேக்க அது மாற்றுக்கருத்து எங்களிட்ட இருக்கிறதால அதைச் சொல்லவேணும். அப்பிடியில்லாட்டி நீர் சொல்லிறதுதான் சரியெண்டு நிலைச்சிடும். அதைத்தான் நீரும் விரும்பிறீர்.
பின்னூட்டங்களை நிப்பாட்டிறதெண்டா முழுக்க நிப்பாட்ட வேணும். அதென்ன உமக்கு ஆதரவாயும் உமக்குப் பெரியளவில பாதகமாயில்லாதுகளாயும் பாத்து மட்டும் விடுறது?

முதல் பின்னூட்டத்தில போலி எண்டு விளிச்சதை விளக்கி அடுத்த பின்னூட்டம் போடக்கூட ஒருவனுக்கு அனுமதியில்லையெண்டால் பிறகென்ன மண்ணாங்கட்டிக்கு நீர் பதிவு நடத்திறீர்? நீர் ஒருத்தனைக் கண்டபடி திட்டலாம், ஆனா திட்டுவாங்கிறவன் தன்ர நியாயத்தைச் சொன்னால் அதை ஒளிச்சு வைச்சிடுறதோ? என்னப்பு நியாயம்?
இதுக்குள்ள பெரிசா விவாதம் நடத்த வந்திட்டார். அவருக்கு ஜால்ரா போட்டுக்கொண்டு இன்னும் கொஞ்ச அனானிகள்.

தன்ர பின்னூட்டம் வெளிவராட்டி ஒருவன் நியாயம் கேட்கத்தான் செய்வான்.
தமிழ்மணத் திரட்டியில மட்டுறுத்தலைச் செய்யச்சொல்லி நிர்வாகம் அறிவித்தபோது, வலைப்பதிவு உரிமையாளர் தனக்குப்பிடிக்காத பின்னூட்டங்களை நிறுத்திவிடுவார் என்று சிலரால் சொல்லப்பட்டது. ஆனா நீர்தான் அதை நடைமுறைப்படுத்தியிருக்கிறீர்.
நல்லது தொடர்ந்து செய்யும்.

ஆனா உந்த புலியாதரவுப் பூச்சாண்டி காட்டி பேக்காட்டாதையும்.
அப்பிடியே வடிச்செடுத்த "யாழ்"த்தனத்தோட வந்திருக்கிறீர்.
(இதை யாழ்ப்பாணத்தனமென்றோ யாழ்.கொம் தனமென்றோ வசதிபோல் எடுக்கலாம்)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ஐயா இன்னொரு கேள்வி.
கேள்வியில்லை சவால் எண்டே வைச்சுக்கொள்ளும்.
இஞ்ச வலைப்பதிவுலகில ஈழத்தமிழர்கள் பலர் வலைப்பதிவு வைச்சிருக்கினம்.
இதில எத்தினைபேர் உம்மோட முழுக்க ஒத்துப்போயினம் எண்டு ஒருக்கா யோசிச்சுப்பாரும்.
ரெண்டுபேரைத்தவிர மிச்ச ஆக்கள் ஏதோவொரு விதத்தில முரண்பட்டுத்தான் நிக்கினம்.
அந்த ரெண்டுபேர்கூட (வெற்றி, மயூரேசன்) "ஈழத்தில சாதிப்பிரச்சினை முடிஞ்சுபோச்சு" எண்டு வண்டில் விடுறதிலதான் உம்மோட துணைநிற்கினம். மற்றும்படி அவர்களுக்கும் உம்மோட கருத்துவேறுபாடு நடந்திருக்கு.

பிறகெப்படியப்பன் நீர் சொல்லிறதுதான் ஈழத்தமிழரின்ர குரல் எண்ட நினைப்போட தொடர்ந்து உளறிக்கொண்டிருக்கிறீர்?
நிறையப்பேர் ஆதரித்தால்தான் அது சரியான கருத்தென்று நான் சொல்லவரவில்லை. ஆனால் மற்றவர்களுக்கு அரசியற்பார்வையில்லை, எனக்கு மட்டும்தான் உண்டு என்று மமதையோடிருப்பதும் மற்றவர்க்கான கருத்துரிமையை மறுக்கும் பாசிசப்போக்கும் ஆபத்தானவை என்பதைச் சுட்டவும் உங்களை ஒரு சுயவிமர்சனத்துக்கு யோசிக்க வைக்கவுமே இது.
___________________________________
பூராயத்தில் பொதுவாக இப்படியான தனிநபர் சிக்கல் தொடர்பாகப் பதிவிடுவதில்லை.
இரண்டு வருடகாலத்தில் கறுப்பிக்கென்று ஒருபதிவும் சிறிரங்கனுக்கென்று ஒருபதிவும் இட்டுள்ளேன். இப்போது இந்தத் தொல்லை.

Labels: பதிவர் வட்டம், விமர்சனம்

உணர்வுகள் என்ற பதிவாளர் போகிறபோக்கில் பொய்யொன்றைப் பரப்பிவருகிறார்.
அதன்மூலம் தான் நினைப்பதை, தனது வாதத்தை நிலைநிறுத்த கீழ்த்தரமான முறையில் முயல்கிறார்.

"பிரபாகரன் வற்றாப்பளையில் பொங்காமல் எந்தப் போருக்கும் செல்வதில்லை" என்ற வடிகட்டின பொய்யொன்றைத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக்கொள்கிறார்.
இப்போது மடுமாதாவும் சேர்ந்துவிட்டா.

இது முற்றிலும் கடைந்தெடுத்த பொய்யென்பதைச் சொல்லிக்கொள்ளவே இந்த அவசரப்பதிவு.
எந்தப் போருக்குப் போவதற்கும் எங்கும் பொங்கல் நடத்தப்பட்டதில்லை.
கோயிலில் மந்திரித்த நூல் கட்டுவதற்குக்கூட சிலதுறைகளையும் சில செயற்றிட்டங்களிலுமுள்ள போராளிகளைத் தவிர்த்து யாருக்கும் அனுமதியில்லை.


நேர்த்திக்கடன் என்றபேரில் காவடிகூட எடுக்க முடியாது. அதற்கு முற்றாகத் தடை.
முழுநேரப் போராளிகளை விடுங்கள்.
ஊதியத்துடன் பணிபுரியும் துணைப்படையினருக்கிருக்கும் கட்டுப்பாடுகள் எவ்விதத்திலும் குறைந்ததில்லை. போராளிகள் போலவே புகைத்தல் மது என்பவற்றுக்கு மிக இறுக்கமான தடை இருப்பதுபோல் மத விடங்களுக்கும் இருக்கிறது. துணைப்படையில் பெரும்பான்மையானோர் குடும்பத்தலைவர்கள். குழந்தைக்கு நேர்த்தியென்றுகூட காவடி தூக்க முடியாது. ஏனென்றால் போராளிகளுக்கான அனைத்துக் கட்டுப்பாடுகளையும் ஏற்றுத்தான் அவர்கள் துணைப்படையில் சேர்கிறார்கள். (இதை மதவுரிமை தலையீடு என்று சிலர் புலியெதிர்ப்பு நோக்கத்துக்காகச் சொல்லலாம்.)
இதுவும் மதச்சார்பின்மைதான்.
ஆனால் உண்மையை விட்டுவிட்டு எதிர்வளமாக கதை திருப்பப்படுகிறது.
மதச்சார்பின்மை என்பதை தனக்கேற்ற முறையில் வெளிப்படுத்துவது என்ன சார்பு?

தீபாவளியைத் தடைசெய்யாவிட்டாலும் அதற்கு எதிரான உணர்வு வெளிப்படையாகவே அங்கு இருக்கிறதே?
(தீபாவளிக்கும் சைவத்துக்கும் தொடர்பில்லையெண்டு ஒரு பதிவு வந்தால் மகிழ்ச்சி)


புதுவை இரத்தினதுரை நல்லூர்க்கந்தனை விளித்துப் போராட்டப் பாடல்கள் எழுதியவை வைத்து புலிகள் இயக்கத்தில் சைவத்தன்மையைக் கண்டுப் புல்லரித்துப் போனவர்கள் வன்னிக்கு வெளியே நிறைய இருக்கிறார்கள். புலத்தில் ஏராளம்பேர்.
ஆனால் அந்த மனுசன் பொதுவிலேயே சாமிகளையும் மதத்தையும் கிழிப்பதைப் பார்த்தவர்களுக்கு மயக்கமேதும் இருப்பதில்லை; பொதுவிலே பழித்தும் பாடலில் விளித்தும் எழுதும் தன்மையையும் புரிந்துகொண்டிருப்பார்கள்.


சரி, விடுதலைப்புலிகளின் நிதித்துறைப் பொறுப்பாளரான தமிழேந்தி, கல்விக்கழகப் பொறுப்பாளரான இளங்குமரன் (பேபி சுப்பிரமணியம்) ஆகியோருட்பட சிலர் மதம், ஆரியம், திராவிடம், பார்ப்பனீயம் பற்றி பொதுமேடைகளிற்கூட பேசியைவை எவையுமே உணர்வுகள் கேட்டிக்கவில்லையா? அவருக்குரிய தகவல் மூலங்கள்கூட அறிந்திருக்கவில்லையா? (நான் சொல்வது நிகழ்காலம்பற்றி). மேற்கூறியவர்கள் தீவிர தமிழ்ப்பற்றாளர்(வெறியர்?)கூட.
இவர்களிருவரின் கருத்தும்தான் புலிகளினதோ ஈழத்தமிழரினதோ கருத்தென்று நான் சொல்லவில்லை; சொல்லவும் முடியாது. ஆனால் கருத்துலகில் செல்வாக்குச் செலுத்தும் மிக முக்கிய நபர்கள் அவர்கள்.

சுயமரியாதைத் திருமணங்கள் எங்களிடம் கிடையாது என்று உணர்வுகள் சொல்லிக்கொள்கிறார்.
போகட்டும்.
சுயமரியாதைத் திருமணம் என்பதை விட்டுவிவோம்.
தமிழ்த்தேசியத்தைத் தாங்கி நிற்பதாக, அதை வழிநடத்துவதாக நானும் உணர்வுகள் வலைப்பதிவு வைத்திருப்பவரும் கருதும் பிரபாகரனும் அவரது இயக்கமும் என்ன செய்கிறது?

போராளிகளின் திருமணங்கள் எப்படி நடக்கின்றன?
தாலி கட்டாமல் திருமணம் செய்வதையே வரவேற்பதாக போராளிகளை "பிரபாகரனின்" தலைமை ஏன் அறிவுறுத்துகிறது?
தாலியில்லாத திருமணங்கள் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பில் நடப்பது ஏன்?
ஏன் ஐயரோ மந்திரமோ வைத்து ஒரு திருமணம்கூட நடத்தப்படுவதில்லை?
கிறிஸ்தவ முறையில்கூட எந்தத்திருமணமும் நடப்பதில்லை?
போராளிகளின் திருமணங்கள் அனைத்திலும் மதம் முற்றாகப் புறக்கணக்கப்பட்டு நடத்தப்படுவது ஏன்?

இயக்கத்தில் திருமணம் முடிந்தபின் சம்பிரதாயமாக, குடும்பத்தவரின் அரியண்டத்தால் கோயிலுக்குப் போய் தாலி கட்டிய தளபதியொருவரை அமைப்பிலிருந்தே நிறுத்தவேண்டி வந்தது ஏன்?

இதுவொன்றும் தெரியாமல் உணர்வுகள் வலைப்பதிவு வைத்திருப்பவர் சும்மா உளறக்கூடாது.
தான் கேள்விப்பட்டதாக நினைப்பதைத் திரும்பத்திரும்பச் சொல்வதன்மூலம் தான் சொல்லும் தர்க்கங்களுக்கு வலுச்சேர்க்கவே இவர் முனைகிறார்.
தொடக்ககாலத்தில் நடந்த பிரபாகரனின் திருமணத்தை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு அதை எல்லாருக்கும் பொருத்திவிடுவது சரியன்று. இயக்கத்தில் காலத்துக்குக் காலம் நடைமுறைகள் மாறிக்கொண்டே வந்துள்ளது, தொடக்கத்தில் மாவீரரின் வித்துடல்கள் அனைத்தையும் எரிப்பதிலிருந்து பின் அனைத்தையும் புதைப்பதற்கு மாறியதுபோல.

குறிப்பிட்ட பதிவரின் ஏனைய கருத்துக்கள் தொடர்பில் எனக்கு எக்கருத்துமில்லையென்றபோதும் இப்படியான கூற்றுக்களை உடனேயே மறுக்கவேண்டிய தேவை - அதுவும் திரும்பத்திரும்பச் சொல்லும் நிலையில் - உள்ளதென்பதால் இம்மறுப்புப் பதிவு.

மற்றவர்கள் என்ன பூசுகிறார்களோ இல்லையோ, முதலில் நீங்கள் இப்படியான பொய்மையான பூச்சுக்களை நிறுத்துங்கள்.

மதச்சார்பின்னை என்பது எல்லா மதத்தையும் கும்பிடுவதாகச் சொல்லி நிறுவவேண்டியதில்லை. உண்மையாக இருக்கும் (பிரபாகரனின்) சார்பின்மையாக எதையும் கும்பிடாமல் இருப்பதைச் சொல்வதே சரி.

பிரபாகரனின் மாமனாரின் சைவத்தனத்தை மருமகனுக்கும் பொருத்துவதில் புலியெதிர்ப்பாளர்களும், புலியாதரவில் மிதமிஞ்சிய சைவத்தனமானவர்களும் தொடர்ந்து ஈடுபட்டு வருகிறார்கள்.

தொடக்க காலத்திலே பிரபாகரன் மொட்டையடித்திருந்ததை, திருப்பதியில் மொட்டையடித்ததாக இன்றுவரை சொல்லிக்கொண்டு திரிவோருண்டு. இதையெல்லாம் மறுக்கும் விதமாக தான் எதிரிப்படையினரால் அடையாளப்படுத்தப்படாமலிருக்கவே மொட்டையடித்துத் திரிந்தேன் என பிரபாகரன் ஒளிச் செவ்வியில் சொல்லியிருக்கிறார்.
இதுபோல் இன்னும்பல கதைகள் கட்டப்பட்டு, பரப்பப்பட்டு உலாவருகின்றன.
பிரபாகரன் கிறித்தவத்துக்கு மாறிவிட்டார், மகனுக்குக் கிறித்தவப் பெயர் வைத்துவிட்டார், கிறித்தவ நாட்டுக்காகச் சண்டைபிடிக்கிறார் என்று இந்திய இந்துத்துவவாதிகள் புலம்புவதைப் போல்தான் இவையும்.

________________________________
ஈழத்தில் சாதியொழிந்துவிட்டது என்று உணர்வுகள் (அவரோடு கூட்டுச் சேர்ந்து வெற்றி, மயூரேசன்) புலம்புவதைக்காண திகைப்பாக இருக்கிறது. அல்லது அவரே இறுதியாகச் சொன்னதுபோல், "எங்கள் அழுக்குகளை மற்றவர்க்குக் காட்டக்கூடாது" என்ற கோட்பாட்டின்படிதான் தனக்கே பொய்யென்று தெரிந்தும் தொடர்ந்து சொல்கிறாரோ?
இதே கண்ணோட்டத்தில்தான் தமது பதிவுப்பெயர்களினூடாக பின்னூட்டம் இட்டோரின் கருத்துக்களைக்கூட வெளியிடாமல் முடக்கி வைத்திருக்கிறாரோ என்னவோ?

களத்தைவிடவும் புலத்தில் அந்தச்சிக்கல் அதிகமிருப்பதைப் பார்க்கிறோம்.
தேசிய நாளிதழ்கள் என்று இலட்சக்கணக்கில் விற்பனையாகும் முன்னிணிப் பத்திரிகைகளில் வரும் திருமண விளம்பரங்களில் வராத சாதியா?
ஒழித்துவிட்டதாகச் சொல்லி பம்மாத்துப் பண்ணுவது என்ன அரசியல்?
அதை ஒளித்து வைக்கக்கூட முடியாதபடி முற்றியிருக்கிறது.
__________________________

நெடுங்காலமாகவே இணையத்தில் எழுதிவரும் பெயரிலி என்ற இரமணிதரனை ஈழ எதிர்ப்பாளனாகவும், துரோகியாகவும் (இச்சொல் தனது உண்மையான கருத்தையிழந்து கண்டகண்ட குஞ்சு குருமன்களாலும் சகட்டுமேனிக்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது) அடையாளப்படுத்தி குறிப்பிட்ட பதிவர் எழுதுவது பெரிய வேடிக்கை.
மற்ற வலைப்பதிவுகளையும் வாசிக்க சிறிது நேரமொதுக்கினால் புண்ணியமுண்டு.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

இந்த வலைப்பதிவில் தமிழ்மண திரட்டி நிர்வாகம் தன் பின்னூட்டங்களைத் திரட்டும் வசதியை இந்த வலைப்பதிவுக்கு நிறுத்திக்கொள்ளும் நிலையை ஏற்படுத்தாமல் வரும் அனைத்துப்பின்னூட்டங்களும் வெளியிடப்படும்.
இதை தொடர்ந்து கடைப்பிடித்து வருகிறேனாயினும் இப்பதிவில் இதைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லக் காரணம் இருக்கிறது.

Labels: பதிவர் வட்டம், விமர்சனம்

இம்மாதம் 22ஆம் நாளுடன் (2007 பெப்ரவரி 22) சிறிலங்கா அரசாங்கத்துக்கும் விடுதலைப்புலிகளுக்குமிடையில் கைச்சாத்திடப்பட்ட புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் ஐந்தாண்டு நிறைவை எட்டுகிறது.
இந்த நிறைவையொட்டி பல கதைகள் உலாவருகின்றன.
இவற்றைக் கதைகள் என்பதைவிட கட்டுக்கதை, புனைவு, புழுகு என்றும் சொல்லலாம்.

ஐந்தாண்டு நிறைவைக் கொண்டாட வேண்டுமென்றுதான் இவ்வளவும் பொறுத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள் புலிகள் என்றும், அந்தநாள் வந்தபிறகு ஏதோ நடக்கப்போகிறது என்றும் ஒருகதை.
அந்த 'ஏதோ' என்பதைக்கூட சிலர் குறிப்பிட்டுச் சொல்கிறார்கள்.
அது பெரியதொரு தாக்குதல் என்கின்றனர் சிலர். 'தாக்குதல்கூட இல்லை; நேரடியா ஐ.நா.வில போய் கொடியேத்தவேண்டியதுதான் மிச்சம் என்ற ரீதியிலும் சிலரின் கருத்துக்கள் இருக்கின்றன.
ஐந்தாண்டுகள் ஒப்பந்தத்தைக் கடைப்பிடித்ததைப் பாராட்டி "சர்வதேசம்" விருது வழங்கும்; தமிழீழத்தை அங்கீகரிக்கும்; எங்கள் போராட்டம் வெற்றி பெற்றுவிடும் என்ற கனவோடு ஏராளம் பேர் உலாவுகிறார்கள்.

ஒன்றில் நடப்பவற்றைக் கொண்டு ஊகிக்க வேண்டும். அல்லது வரலாற்றிலிருந்து பாடம்படிக்க முற்பட வேண்டும்.
இவை எதுவுமில்லாமல் சிறுபிள்ளைத்தனமான கற்பனைகளையும் புரட்டுக்களையும், நம்பிக்கொண்டும் பரப்பிக்கொண்டும் இருப்பது சரியில்லை.

ஐந்தாண்டுகள் வரை பொறுமை காக்கவேண்டுமென்ற கடப்பாடோ விருப்பமோ புலிகளுக்கில்லை. அப்படி பொறுமை காப்பதில் எந்த அனுகூலமுமில்லை என்பதை அவர்கள் நன்கு அறிந்துவைத்திருக்கிறார்கள். மட்டமாக ஒரு காலத்தைக் கடைப்பிடிப்பதில் அவர்களுக்கிருக்கும் ஒரே வசதி, எதிர்காலத்தில் "நாங்கள் ஐந்து வருடங்கள் பொறுமை காத்து ஒப்பந்தத்தைக் கடைப்பிடித்தோம்" என்று அடிக்கடி சொல்லிக்கொள்வதுதான். (இவ்வருட மாவீரர் தின உரையில் முக்கிய இடம்பிடிக்கப்போகும் வசனமிது) அந்தவசனம் சொல்லத்தான் காலம் கடத்தினார்கள் என்பதற்கு, அப்படிச் சொல்வதால் என்ன கிடைக்குமென்று யோசிக்க வேண்டும்.
இவ்வளவுகாலம் நீடித்தது, காலத்தின் கட்டாயமேயன்றி ஐந்தாண்டு கணக்கிற்காக அன்று.
2005 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்திலேயே போராட்டத்தைத் தீவிரப்படுத்த எண்ணியிருந்ததாகவும் 2004 மார்கழி கடற்கோள் அனர்த்தத்தால் அது சாத்தியப்படவில்லையென்றும் 2005 மாவீரர்நாள் உரையிலேயே சொல்லப்பட்டாயிற்று.
அப்படி ஏதாவது நடந்திருந்தால் எங்கள் "ஆய்வாளர்கள்" மூன்றாண்டுக் கணக்குச் சொல்லித்திரிந்திருப்பார்கள்.

2006 இலேயே போர் தீவிரமடையத் தொடங்கிவிட்டது. புலிகள் நினைத்தபடி எதிரணி அரசியலில் எல்லாம் நடந்துகொண்டிருக்க, களத்தில் ஏற்பட்ட ஒரு பிசகால் நிலைமை தமிழர் தரப்புக்குப் பாதகமாக மாறியது. காலம் இழுபட்டது. அதற்குப்பின்னும் ஒருசுற்றுப் பேச்சுவார்த்தை நடந்தது.
எல்லாம் சரிவந்திருந்தால் எங்கள் "ஆய்வாளர்கள்" நான்காண்டு கணக்குச் சொல்லியிருப்பார்கள்.

'சர்வதேசம்' எங்கள் பக்கம் திரும்பும், எங்களை அங்கீகரிக்கும் என்று இப்போது நம்பிக்கை கொள்வது வீண்வேலை. அதுவும் களத்தில் பின்னடைவுளைச் சந்தித்துள்ளதாக தோற்றப்பாடுள்ள இன்றைய நிலையில் அறவே சாத்தியமில்லை.
எங்களை அங்கீகரிக்கவும், ஆதரவளிக்கவும் எந்தக்கடப்பாடும் அவர்களுக்கில்லை. கடப்பாடுள்ள விடயத்திலேயே அவர்கள் சரியாக நடக்கவில்லை.

இன்று இலங்கை இனச்சிக்கல் தொடர்பில் நோர்வேக்கு உள்ள கடப்பாடு என்ன? அவர்கள் அதன்படி நடக்கிறார்களா? என்று பார்த்து, அதன்வழி 'சர்வதேச'த்தையும் பொருத்திப் பார்க்கலாம்.
பலவற்றுக்குப் பதில்சொல்ல வேண்டிய கடப்பாடுள்ள நோர்வே சத்தம்போடாமல் தானுண்டு, தன் பாடுண்டு என்று இருக்கிறது. யுத்தநிறுத்த கண்காணிப்புக் குழுவின் கதையைக் கேட்கவே வேண்டாம்.
ஒப்பந்தம் கைச்சாத்திடப்பட்ட நாளிலிருந்து சிறிலங்கா அரசதரப்பால் தொடர்ந்து நடத்தப்பட்ட மீறல்கள் குறி்த்து அவர்களுக்கு எக்கவலையுமில்லை. விலகுவதாக ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட இடங்களிலிருந்து தன் படைகளைவிலக்கி மக்களை இயல்புக்குத் திருப்புவதைச் செய்யாத அரசுமேல் அவர்கள் எக்குற்றச்சாட்டையும் வைக்கமாட்டார்கள். மக்களைப் பட்டினிபோட்டுக் கொல்வதையும் பார்த்துக்கொண்டு வாளாவிருப்பார்கள். (இவை ரணில் காலத்திலேயே நடந்துவிட்டன). அரசு மக்கள்மேல் எறிகணை மழை பொழிந்து கொத்துக் கொத்தாகப் பலிகொண்டபோது, நோர்வே (சர்வதேசமும்) சொன்ன தீர்வு, மக்களை இராணுவத்தினரின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிக்குள் ஓடிப்போகச் சொன்னதுதான். கொல்லப்பட்டடவர்கள் மக்கள் தான் என்பதையும் அவர்களது எண்ணிக்கையையும் சொல்வதைத்தாண்டி இந்தப் படுகொலைகள் தொடர்பில் நோர்வே (சர்வதேசமும்) செய்தது வேறொன்றுமில்லை.
ஒவ்வொருமுறை படுகொலை நடக்கும்போதும் சம்பந்தமேயில்லாமல் புலிகளையும் அதற்குள் இழுத்து ஓர் அறிக்கை விடுவதன்மூலம் பயங்கரவாத அரசுக்கு மேலும்மேலும் ஊக்கமளித்ததுதான் இந்த நோர்வே உட்பட்ட சர்வதேசம் செய்தது.

யுத்தநிறுத்த ஒப்பந்தத்தின் அடிப்படையான நில ஆக்கிரமிப்புத் தொடர்பாகப் பார்த்தால், அதிலும் இவர்கள் செய்தது படுகயமைத்தனம்தான்.
மூதூர் மீது புலிகள் தாக்குதல் தொடுத்தால் சில மணித்துளிகளில் நோர்வே அறிக்கை விடுகிறது, "உடனடியாக பழைய நிலைகளுக்குத் திரும்பிப்போக வேண்டும்" என்று. அதற்குமுன்பே அரசபடைகள் மாவிலாறு மீது படையெடுத்திருந்தனர் என்பதைக் குறிப்பிட வேண்டும்.
அதன்பின் அரசபடைகள் சம்பூர் மீது படையெடுத்து பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களை அகதிகளாக்கி, நூற்றுக்கணக்கானவர்களைக் கொன்று சம்பூரைக் கைப்பற்றிக் கொண்டபோது நோர்வேயிடமிருந்து அறிக்கை வரவில்லை. படையினர் பழைய நிலைகளுக்குத் திரும்பிப்போக வேண்டுமென்று, சம்பூர் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டு ஐந்து மாதங்களாகியும் எந்த அறிவித்தலும் வரவில்லை.
வாகரையும் அப்படியே; கஞ்சிக்குடிச்சாறு்ம அப்படியே.

சமாதான முயற்சிகள் நடப்பதாக, பேச்சுவார்த்தைகள் நடப்பதாகக் காட்டிக்கொள்வதைத் தவிர இவர்களுக்கு வேறெந்த கரிசனையுமில்லை.
அப்பட்டமான நில ஆக்கிரமிப்புகள் நடந்து, பல்லாயிரம் மக்கள் அகதிகளாக அலைக்கழிக்கப்பட்டு, இலட்சக்கணக்கான மக்களுக்கு அடிப்படை உணவுகள்கூட மறுக்கப்பட்டு, ஒப்பந்தத்தில் கைச்சாத்திட்டபடி திறந்திருக்கவேண்டிய A-9 பாதை மூடபட்டிருந்த நேரத்திலும் - எதுவுமே நடக்காதது போல் அடுத்த சுற்றுப்பேச்சுக்கு ஒழுங்கு பண்ணுவதில் மட்டும் குறியாயிருந்த - அப்படி இருதரப்பையும் மேசையில் கொண்டுவந்து இருத்திவிட்டால் எல்லாம் முடிந்தது என்று சிறுபிள்ளைத்தனமாகச் செயற்பட்ட நோர்வே (உட்பட்ட சர்வதேசம்) பற்றி நாமின்னும் அறியவில்லையா?

தான் பதில் சொல்லவேண்டிய கடப்பாடுள்ள விடங்களுக்கே எந்தவித சலனமுற்று, சாந்தமாக இருக்கிறது நோர்வே.
இந்நிலையில் எந்தச் சம்பந்தமுமில்லாத, எந்தக் கடப்பாடுமில்லாத 'சர்வதேசம்' என்று நாம் சொல்லும் சக்தி என்ன கிழிக்கப்போகிறது?
இன்று தமிழர்மேல் கட்டவிழ்த்து விடப்படும் அடக்குமுறைகளுக்கெதிராக எந்தவொரு ஆக்கபூர்வமான செயலையும் செய்யாத சர்வதேசம் எமது உரிமைப்போராட்டத்தை "இப்போது" அங்கீகரிக்குமென்பது - அதுவும் ஐந்துவருடங்கள் ஒப்பந்தத்தைக் கடைப்பிடித்ததென்ற ஒரே காரணத்துக்காக அங்கீகரிக்குமென்பது சுத்த மடத்தனமல்லவா?

ஐந்து வருடங்கள் ஒருதரப்பு ஒப்பந்தத்தைக் கடைப்பிடித்தால் அவர்களின் நிலம் அவர்களுக்கே என்று பட்டா எழுதும் சட்டமேதும் சர்வதேசம் என்ற சக்தி இயற்றி வைத்திருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் அவர்களின் கோட்பாட்டுக்குட்பட்டதைக் கூட அவர்கள் செய்யவில்லை, ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை என்பதை நாம் பாடமாகப் படிக்க வேண்டாமா?
சுயநிர்ணயம் தொடர்பில் தனியாகப் பிரிந்து செல்லும் அதிகாரம், இடைக்கால நிர்வாகம், பிரிந்து செல்வதற்கான வாக்கெடுப்பு என்று 'சர்வதேசம்' ஏற்படுத்திவைத்த - பல இடங்களில் செயற்படுத்திய நடைமுறையைக் கூட ஈழத்தவர் தொடர்பில் ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறார்களே? ஏன்?
இவர்களுக்குப்பிடித்தால் நாட்டைப் பிரிப்பார்கள்; இல்லையென்றால் ஒட்டுவார்கள்.
சர்வதேச மனிதாபிமானத்துக்கு பல எடுத்துக்காட்டு்க்கள் இருக்கின்றன.
மிக அண்மையில் நடந்த லெபனான் பிரச்சினையிலிருந்து கூடவா நாங்கள் பாடம் படிக்கவில்லை? ஈழத்தில் நடக்கும் கொடுமைகள் வெளியுலகிற்கு வருவதைவிட பலநூறு மடங்கு உத்வேகத்துடன் லெபனானில் நடப்பவை உலகுக்கு வெளிவந்தன. அந்தப்பிரச்சினை சர்வதேச மயமாகியது. அப்படியிருந்தும் அம்மக்களை யார் காப்பாற்றினார்?


முடிவாக - ஐந்து வருடங்கள் ஒப்பந்தத்தைக் கடைப்பிடித்தோம் என்ற காரணத்துக்காக சர்வதேசம் எங்களை அங்கீகரிக்கும்; ஆதரவு தரும்; சர்வதேசத்தில் எமக்கு ஆதரவான சூழல் ஏற்படும் என்பது சுத்த முட்டாள்தனமான பிதற்றல்.
ஆதரவு, அங்கீகாரம் போன்ற பம்மாத்துத் தோற்றமொன்று வருவதானாற்கூட அதைத்தீர்மானிக்கும் காரணி வேறுதான்; ஐந்தாண்டு நிறைவன்று.
______________________________
இங்கே சர்வதேசக் கவனத்தை ஈர்க்கும் செயற்பாடுகளையோ நிகழ்வுகளையோ கூட்டத் தொடர்களையோ நான் தவறென்று சொன்னதாக யாரும் கருதத்தேவையில்லை. அவை கட்டாயம் தேவைதான். அரசதலைவர்களை விடவும் வேற்றின மக்களிடத்தில் எமது நியாயங்களைச் சொல்வது முக்கியம். தொடர்ச்சியான கவன ஈர்ப்பைச் செய்துகொண்டிருப்பது முக்கியம். புலத்திலிருக்கும் எல்லோரும் ஒரேயணியில் திரள்வதற்கும், இளையோரிடத்தில் ஒன்றிப்பும் பங்கேற்றலும் அதிகரித்தலுக்கும்கூட இவை முக்கியம்.

ஒரு நோக்கத்துடனான செய்பாடு வேறு; அது நிறைவேறும் முன்பே அதீத நம்பிக்கை கொண்டு பகற்கனவு காண்பது வேறு.
இந்தியா எமது பக்கமென்று புழுகித்திரியும் வேளையிலேயே அது நசுக்கிடாமல் தனது வழமையான பணியைச் செய்துகொண்டிருக்கிறது.
அதற்காக, 'இந்தியா இனிச்சரிவராது' என்று பேசாமல் இருந்துவிட முடியாது. அரசியல் சந்திப்புக்கள், முயற்சிகள் ஒருபக்கம் நடந்துகொண்டேயிருக்கட்டும். ஆனால் அதன் தற்போதைய நிலைப்பாட்டை, செயற்பாட்டை சரியாகப் புரிந்துகொண்டு, கனவுகள் காணாமல் இருப்பதும் முக்கியம்.
_____________________________
ஐந்தாண்டு நிறைவின்பின் பெரியதொரு தாக்குதல் புலிகளால் நடத்தப்படுமென்ற கதை பரவலாக உள்ளது.
அது சரிதான். ஆனால் இந்த ஐந்தாண்டு நிறைவுக்காகத்தான் தாக்குதலை ஒத்திப்போட்டுள்ளார்கள்; நிறைவுநாள் வந்ததும் பாயப்போகிறார்கள் என்ற தோற்றத்தை பலர் ஏற்படுத்தி வைத்துள்ளார்கள்.
இப்போதுள்ள தோற்றப்படி ஐந்தாண்டு நிறைவுக்கு அடுத்தநாள் புலிகள் கட்டாயம் தாக்குதல் தொடங்கப்போகிறார்கள் என்ற நினைப்புடன்தான் பலர் திரிகிறார்கள். அன்றிரவு நித்திரை கொள்ளாமல் செய்திக்காகக் காத்திருக்கப் போகிறவர்கள் எத்தனைபேரோ தெரியாது. அது நடக்காத பட்சத்தில் மக்கள் சலிப்பூட்டப்படுவதற்கும் நம்பிக்கை இழப்பதற்கும் இக்கதையைக் கட்டிவிட்டவர்கள்தாம் காரணமாக இருப்பார்கள்.

இனி, இராணுவ ரீதியில் பலமானதொரு தாக்குதல்தான் அடுத்த நடவடிக்கை என்ற முடிவுக்கு தமிழர்தரப்பு வந்தாயிற்று. அதை நிகழ்த்த ஐந்தாண்டு நிறைவென்பது ஒரு காரணமேயன்று. ஆட்பலத்திரட்டல் உட்பட பலவேலைத்திட்டங்களின் பின்தான் அது நிகழ்த்தப்படும். ஏற்கனவே நடந்த சில தவறுகள், இழப்புக்களைச் சீர்செய்ய வேண்டும். கடந்த வருடத்தில் இடங்களேதும் கைப்பற்றாமல், மாறாக இழக்கப்பட்டு, எண்ணூற்றுச் சொச்சம் போராளிகள் வீரச்சாவடைந்துள்ளனர்.
தவறுகள் களையப்பட்டு, எல்லாம் சீர் செய்யப்பட்டு, மிகுந்த ஆயத்தத்தோடும் எச்சரிக்கையோடும்தான் தாக்குதல் முயற்சியில் இறங்குவார்கள்.
சும்மா வெளியிலிருந்து கொண்டு 'ஏன் இன்னும் அடிக்கேல?', 'அஞ்சு வருசம் முடிஞ்சு தானே?' என்ற புலம்பல்களுக்காக அங்கே தாக்குதல் செய்ய முடியாது.
களத்திலிருக்கும் மக்களும் களத்தை நடத்துபவர்களும் (மட்டும்)தான் அதைப்பற்றித் தீர்மானிக்க முடியும்.
அவர்கள் எப்போது செய்வார்களோ அப்போது செய்துகொள்ளட்டும்.

புலத்திலிருப்பவர்கள் அதைப்பற்றி யோசிக்காமல், செய்ய வேண்டிய பொருளாதார, அரசியல் வேலைத்திட்டங்களை தவறாமல் செய்தால் சரி.
____________________________
நடத்தப்படப் போகும் தாக்குதல் தற்செயலாக ஐந்தாண்டு நிறைவையொட்டி நடத்தப்பட்டால், காகம் இருக்கப் பனம்பழம் விழுந்த கதையாக மேற்கண்ட கதையைச் சொல்லித்திரிந்தவர்கள் காட்டில் மழைதான்.

Labels: அரசியற் கட்டுரை, ஈழ அரசியல், வன்னி, விமர்சனம்

விடுதலைப்புலிகளின் மட்டு - அம்பாறை மாவட்ட அரசியல்துறைப் பொறுப்பாளராயிருந்த லெப்.கேணல் கெளசல்யன் (சாள்ஸ் பாபேஜ் - மட்டக்களப்பு), மாமனிதர் சந்திரநேரு ஆகியோர் புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தப்படி பயணம் செய்துகொண்டிருந் வேளையில் சிறிலங்கா அரசபடையினரின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிக்குள் வைத்துச் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டதன் இரண்டாம் ஆண்டு நினைவுநாள் இன்று.

07.02.2005 அன்று வன்னியிலிருந்து மட்டக்களப்புக்குத் திரும்பிக்கொண்டிருந்த இவர்களின் வாகனம் மீது புனானைப் பகுதியில் வைத்து சிறிலங்கா இராணுவத் தரப்பால் நடத்தப்பட்ட தாக்குதலில் கெளசல்யன், சந்திரநேரு ஆகியோரோடு மேஜர் புகழன், மேஜர் செந்தமிழன், 2ஆம் லெப். விதிமாறன் ஆகியோர் வீரச்சாவடைந்தனர்.

லெப்.கேணல் கெளசல்யன் அவர்கள் சுனாமி அனர்த்தத்தின்பின்னான கிழக்கு மாகாண மீள் கட்டமைப்புக்கு அரும்பங்காற்றியவர். தமிழ் - முஸ்லீம் உறவைச் சீர்செய்ததில் முக்கிய பங்கு இவருக்குண்டு. மிகச்சிறந்த நிர்வாகியாகத் திகழ்ந்த இவரைத் தீர்த்துக்கட்டுவதில் எதிரிகள் மிக மும்முரமாக இருந்தார்கள்.

இதே தாக்குதலில் கொல்லப்பட்ட முன்னாள் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் அரியநாயகம் சந்திரநேருவுக்கு, பின்னர் மாமனிதர் விருது வழங்கப்பட்டது.
தமிழ்த் தேசியத்துக்காக இவர் ஆற்றிய பங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.

இத்தாக்குதலில் வீரச்சாவடைந்த அனைவருக்கும் எமது அஞ்சலி.

Labels: ஆதரவாளர், ஈழ அரசியல், நினைவு, மாவீரர்

திருகோணமலையில் சிறிலங்கா சுதந்திர தினத்தன்று சிங்கக்கொடியை இறக்கி கறுப்புக்கொடியை ஏற்றும் முயற்சியின்போது பொலிசாரால் சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட தியாகி திருமலை நடராஜனின் ஐம்பதாம் ஆண்டு நினைவுநாள் இன்றாகும்.

1957 ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரி நாலாம் நாளன்று சிறிலங்காவின் ஒன்பதாம் சுதந்திர நாளன்று இவர் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார்.

தியாகி திருமலை நடராஜனுக்கு எம் அஞ்சலி.

Labels: ஆதரவாளர், ஈழ அரசியல், நினைவு, மக்கள் எழுச்சி

இன்று (01.02.2007) சிறிலங்கா அரசபடைகளின் ஆக்கிரமிப்பில் இருந்த கிளிநொச்சி நகரம் மீது விடுதலைப்புலிகளால் தாக்குதல் நடத்தி சில பகுதிகள் கைப்பற்றப்பட்டதன் ஒன்பதாம் ஆண்டு நினைவுநாள்.
1997 மே இல் தொடங்கி ஜெயசிக்குறு இராணுவ நடவடிக்கை வன்னியில் திக்குமுக்காடிக் கொண்டிருந்த காலம்.
"1998 பெப்ரவரி நாலாம் திகதி ஜெயசிக்குறு இராணுவம் கிளிநொச்சியை அடையும்; தெற்கிலிருந்து யாழ்ப்பாணத்துக்குத் தரைவழிப்பாதை அமைக்கப்படும்" என்று அப்போதைய பிரதிப் பாதுகாப்பு அமைச்சர் அனுருத்த ரத்வத்தை உறுதியளித்து கடும்போரை வன்னியில் நடத்திய நேரம்.
அந்த நேரத்தில் ஜெயசிக்குறு படையினர் தொடர்பை ஏற்படுத்தவேண்டிய இறுதி இலக்கான கிளிநொச்சியைக் கைப்பற்ற முடிவெடுத்தனர் புலிகள். சிறிலங்கா தனது சுதந்திர தினத்தைக் கொண்டாட ஆயத்தமாகிக்கொண்டிருந்தது.
சில நாட்களுக்கு முன்னர்தான் சுதந்திரதினக் கொண்டாட்டம் நடத்தப்படவிருந்த கண்டி தலதா மாளிகை குண்டுத் தாக்குதலுக்குள்ளாகி சிங்களத் தலைமையை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியிருந்தது.

01.02.1998 அன்று அதிகாலை கிளிநொச்சி நகரம் மீதான புலிகளின் தாக்குதல் தொடங்கியது. கிளிநொச்சிக் களத்துக்கு உறுதுணையாக இராணுவத்தினரின் பின்தளங்களில் பெருமெடுப்பில் கரும்புலித் தாக்குதலும் நடத்தப்பட்டது.தொடக்கத்தில் பல பகுதிகள் வெற்றிகரமாகக் கைப்பற்றப்பட்டன. ஆனால் அன்று மாலை நிலைமை புலிகளுக்குப் பாதகமாகியது. புலிகளால் கைப்பற்றப்பட்ட சில பகுதிகளை இராணுவம் மீளக் கைப்பற்றிக் கொண்டது. தமது தரப்பில் இழப்புக்கள் அதிகமாகவே, புதிய களமுனைகளைத் திறக்காமல், கைப்பற்றப்பட்ட பகுதிகளைத் தக்கவைத்துக்கொண்டு தமது நடவடிக்கையை நிறுத்திக்கொண்டனர் புலிகள்.

சமநேரத்தில் பின்னணித் தளமான ஆனையிறவு ஆட்லறித் தளங்கள் மீது கரும்புலிகள் தாக்குதல் நடத்தினர். மூன்று வெவ்வேறு இலக்குகள் மீது மூன்று அணிகளாகப் பிரிந்து அவர்கள் தாக்குதல் நடத்தினர். இத்தாக்குதல்களும் எதிர்பாராத விதத்தில் தோல்வியிலேயே முடிந்தன.
இவ்வணிகளில் சென்ற பதினொரு கரும்புலி வீரர்கள் வீரச்சாவடைந்தனர்.
அவர்களின் பெயர் விவரம் வருமாறு:
கரும்புலி லெப்.கேணல் சுபேசன்
கரும்புலி மேஜர் குமுதன்
கரும்புலி மேஜர் ஜெயராணி
கரும்புலி மேஜர் மங்கை
கரும்புலி மேஜர் ஆஷா
கரும்புலி கப்டன் குமரேஸ்
கரும்புலி கப்டன் நளாயினி
கரும்புலி கப்டன் செங்கதிர்
கரும்புலி கப்டன் உமையாள்
கரும்புலி கப்டன் நளா
கரும்புலி கப்டன் இந்து












கிளிநொச்சிக் களத்தில் ஒரு களமுனையில் வெடிமருந்து நிரப்பிய வாகனம் மூலம் கரும்புலித் தாக்குதல் நடத்தத் திட்டமிடப்பட்டிருந்தது. அந்த வாகனமும் இலக்கை அடைந்து வெடிக்கவில்லை.
அவ்வாகனத்தைச் செலுத்திச் சென்ற கரும்புலி கப்டன் நெடியோன், கரும்புலி கப்டன் அருண் ஆகியோர் வீரச்சாவடைந்தனர்.



எதிர்பார்த்தது போல் வெற்றியில்லாவிட்டாலும் முக்கியமான சில பகுதிகள் இந்நடவடிக்கையில் கைப்பற்றப்பட்டிருந்தன. அவ்வாண்டின் செப்ரெம்பரில் 'ஓயாத அலைகள் -2" நடவடிக்கை மூலம் கிளிநொச்சி நகரை முற்றாக மீட்டெடுத்தனர் புலிகள்.

படங்கள்: அருச்சுனா

Labels: இராணுவ ஆய்வு, களவெற்றி, சமர், சமர் நினைவு, மாவீரர், வன்னி